Manuel Valls
 | Este artigo (ou sección) está desactualizado(a). A información fornecida mudou ou é insuficiente. |
.JPG)
Manuel Carlos Valls Galfetti, nado en Barcelona o 13 de agosto de 1962, é un político francés de orixe española, coñecido como Manuel Valls. Foi Primeiro ministro de Francia do 31 de marzo de 2014 ao 6 de decembro de 2016, cargo ao que accedeu investido polo presidente François Hollande tras a dimisión do socialista Jean-Marc Ayrault.
Foi alcalde de Évry de 2001 a 2012 e deputado na Asemblea Nacional de Francia por Essonne de 2002 a 2012 e desde 2017. Foi Ministro de Interior de Francia, Alcalde de Évry e Conselleiro rexional da Illa de Francia. Dimitiu como Primeiro ministro de Francia para presentarse ás primarias socialistas para as eleccións presidenciais de 2017.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Manuel Carlos Valls recoñécese como «fillo de español» porque veu ao mundo en Barcelona, xa que «eran as vacacións, e os meus pais, que vivían en Francia, quixeron que o seu fillo maior nacese alí».[Cómpre referencia] «Son o fillo dun pintor español e dunha nai suíza italiana que elixiron Francia pola súa beleza, pola súa grandeza, pola súa dozura».[1][2]
O seu avó paterno era católico e fundador do xornal católico El Matí. Durante a Guerra Civil Española, ocultou na súa casa a sacerdotes perseguidos polos trotskistas e os anarquistas. Despois da vitoria de Franco prohibíuselle exercer a súa profesión. O seu pai, o pintor Xavier Valls, tamén nacido en Barcelona, emigrou a París a finais dos anos 40, onde coñeceu á súa esposa Luisangela Galfetti, irmá do arquitecto suízo Aurelio Galfetti.[3][4] Debido ás diferentes orixes da súa familia, fala con fluidez o francés, catalán, castelán[5] e italiano.[6][5]
Nun programa de radio dedicado á música clásica, presentou ao musicólogo Manuel Valls i Gorina, compositor do Himno do Fútbol Club Barcelona, como primo seu.[7]
En 1980, con 17 anos, afíliase ao Partido Socialista francés (PS) da man de Michel Rocard. Dentro do PS defende á segunda esquerda, a de Rocard, máis pragmática, fronte á de François Mitterrand. Durante os seus estudos de Historia na Universidade de París I Panthéon-Sorbonne, forma parte do sindicato socialista de estudantes, o UNEF-IDE. En 1982 nacionalizouse francés.
Entre 1983 e 1986 estivo vinculado ao parlamentario Robert Chapuis, deputado por Ardèche, e en 1988 sucedeu a Henri Kaminska como cabeza do PS de Argenteuil-Bezons. Con 24 anos foi elixido para o Consello Rexional de Illa de Francia, do que se converte en vicepresidente primeiro en 1998. Entre 1991 e 1993 é delegado adxunto interministerial dos Xogos Olímpicos de Inverno de 1992 celebrados en Albertville. Seguidamente convértese en secretario nacional de comunicación do Partido Socialista e tamén en primeiro secretario da federación en Val do Oise. Posteriormente encárgase da comunicación e relacións coa prensa do gabinete de Lionel Jospin, Primeiro Ministro de Francia entre 1997 e 2002.
En marzo de 2001 e en 2008 foi elixido alcalde de Évry e en 2002 deputado na Asemblea Nacional de Francia pola Primeira Circunscrición de Essonne, sendo reelixido en 2007.
Na sucesión de François Hollande á fronte do PS en novembro de 2008, toma partido a favor de Ségolène Royal.[8] Por mor dos resultados (que considera controvertidos), reclama a arbitraxe dos tribunais ante as sospeitas de fraude electoral nos bastións de Norte e de Sena Marítimo, favorables a Martine Aubry.
O 13 de xuño de 2009, Manuel Valls anuncia a súa intención de disputar as primarias do Partido Socialista para converterse en candidato nas eleccións presidenciais de Francia de 2012.[9] Pero en xullo de 2009, as súas relacións con Martine Aubry non están no seu mellor momento.[10]
Tras as eleccións, o novo Presidente da República François Hollande nomea un novo Goberno no que Manuel Valls ocupa a carteira de Ministro do Interior[11]
O 31 de marzo de 2014, tras un mal resultado do Partido Socialista nas eleccións municipais do día anterior e a dimisión do Primeiro Ministro Jean-Marc Ayrault, o presidente François Hollande anuncia o nomeamento de Manuel Valls como novo Primeiro Ministro de Francia.[12]
Orientacións políticas[editar | editar a fonte]
Manuel Valls sitúase na "á dereita" do Partido Socialista, aínda que se define máis ben como "blairista", en particular debido á súa insistencia sobre temas como a seguridade, a responsabilidade individual ou a "denegación da asistencia".[13][13][14][15] Desexa "reconciliar a esquerda co pensamento liberal" e nese sentido declárase "clintoniano".[16][17][18]
En 2005, ante o referendo sobre o Tratado polo que se establece unha Constitución para Europa, defende o "non" en primeira instancia. Non obstante, despois do referendo interno de decembro de 2004, onde o "si" sae vencedor, participa, por disciplina de partido, na campaña do PS en favor da opción afirmativa.[19] Vota con outros cargos electos de esquerda para a reforma do título XV da constitución, que permite a ratificación do Tratado de Lisboa (2007) na Asemblea Nacional de Francia o 4 de febreiro de 2008.[20]
Avoga por unha prolongación do número de anos de cotización para fixar a idade de xubilación e "a aliñación dos réximes especiais de xubilación sobre o réxime xeral".[21]
Valls, "para terminar co vello socialismo [...] e ser por fin de esquerdas", di "si ás cotas de inmigración", aproba a prolongación da cotización a 41 anos e critica as manifestacións anti-transxénicos e antinucleares.[22]
Cargos políticos[editar | editar a fonte]
A nivel local[editar | editar a fonte]
- 17/03/1986 - 22/03/1992: Membro do consello rexional de Illa de Francia.
- 11/03/1989 - 18/06/1995: 12º tenente de alcalde de Argenteuil.
- 18/06/1995 - 31/12/1998: 2º tenente de alcalde de Argenteuil.
- 1989 - 2000: Concelleiro de Argenteuil.
- 23/03/1992 - 15/03/1998: Membro do consello rexional de Illa de Francia.
- 16/03/1998 - 20/06/2002: Vicepresidente primeiro do consello rexional de Illa de Francia.
- 20/06/2002 - 18/11/2002: Membro do consello rexional de Illa de Francia.
- De 18/03/2001 a 2012: Alcalde de Évry.
- Desde o 07/04/2008: Presidente da comunidade de aglomeración Évry Centro Essonne.
No Partido Socialista[editar | editar a fonte]
- 1993 - 1994 e 1995 - 1997: Secretario nacional, encargado da comunicación do PS.
- 2003 - 2004: Secretario nacional do PS, encargado da coordinación e a organización.
- Desde 1993: Membro do buró nacional e do consello nacional do PS.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Pagola, J. (24 de decembro de 2013). "Manuel Valls, un amigo de España". ABC.
- ↑ "Copia arquivada". Arquivado dende o orixinal o 04 de maio de 2014. Consultado o 26 de xullo de 2016.
- ↑ Dufay, François (03/08/2007). "« L'homme qui veut être le Sarko de la gauche»". Le Point (en francés). Arquivado dende o orixinal o 30 de xuño de 2012. Consultado o 26 de xullo de 2016..
- ↑ «Manuel Valls, socialiste français, fils de Luisangela» Arquivado 12 de setembro de 2019 en Wayback Machine., Swissinfo, 14 de julio de 2008.
- ↑ 5,0 5,1 g [1] Arquivado 03 de marzo de 2016 en Wayback Machine.
- ↑ Véase entrevista en el programa " Arquivado 07 de abril de 2014 en Wayback Machine. La nit al dia", el 28 de noviembre de 2005.
- ↑ « Manuel Valls ouvre les fenêtres de la musique» Arquivado 16 de maio de 2010 en Wayback Machine., par Olivier Bellamy, Radio Classique, 16/05/2008.
- ↑ Un catalán con mano dura dirigirá a los gendarmes franceses en el fin de ETA Arquivado 02 de setembro de 2012 en Wayback Machine., ElConfidencial.com, 17 de mayo de 2012.
- ↑ "Manuel Valls candidat à des primaires socialistes". Le Nouvel Observateur (en francés). 16 de junio de 2009. Arquivado dende o orixinal o 12 de outubro de 2013. Consultado o 26 de xullo de 2016..
- ↑ "PS: Valls-Aubry, le duo de trop", Jean-Pierre Thiollet, France Soir, 17 de julio de 2009 (en francés) [2] Arquivado 04 de outubro de 2013 en Wayback Machine.
- ↑ «Hollande nombra el primer Gobierno paritario de la historia de Francia», El País, 16 de mayo de 2012.
- ↑ http://www.larazon.es/detalle_normal/noticias/5989972/internacional/hollande-anuncia-que-manuel-valls-sera-el-nuevo-primer-ministro-de-francia
- ↑ 13,0 13,1 Le Point, n° 1820, 2 de agosto de 2007, p. 24-27.
- ↑ Seguidor de la política de Tony Blair.
- ↑ Le Canard enchainé, 5 de septiembre de 2007.
- ↑ «Manuel Valls se verrait bien candidat en 2012», Libération, 24 de abril de 2008
- ↑ Seguidor de la política de Bill Clinton.
- ↑ Pour en finir avec le vieux socialisme... et être enfin de gauche !, Manuel Valls, éditions Robert Laffont.
- ↑ « Les habits neufs de Manuel Valls», L'Express, 30 de agosto de 2007
- ↑ Compte rendu intégral de la séance du Congrès du Parlement, séance du lundi 4 de febrero de 2008.
- ↑ « “Il faudra aligner les régimes spéciaux sur le régime général”, admet Manuel Valls», La Tribune, 10 de septiembre de 2007.
- ↑ Michel Urvoy, « Valls, le social-réaliste qui secoue le PS», Ouest-France, 6 de mayo de 2008.
- ↑ Bernadette Sauvaget, « La loi de 1905, en toute modestie Arquivado 19 de xullo de 2009 en Wayback Machine.», Réforme, n° 3154, 12 de agosto de 2005.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Manuel Valls  |
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- ASKOLOVITCH, Claude. Pour en finir avec le vieux socialisme… et être enfin de gauche. Éditions Robert Laffont. París, 2008.
- MALABARD, Virginie. La laïcité en face. Éditions Desclée de Brouwer. París, 2005.
- VALLS, Manuel. Les habits neufs de la gauche. Éditions Robert Laffont. París, 2006.
