Ryksa szwedzka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ryksa szwedzka
ilustracja herbu
księżna wielkopolska
Jako żona

Przemysła II

Dane biograficzne
Dynastia

Folkungowie

Data urodzenia

między 1265 a 1270

Data śmierci

między 1289 a początkiem 1293

Miejsce spoczynku

w katedrze poznańskiej

Ojciec

Waldemar Birgersson

Matka

Zofia duńska

Mąż

Przemysł II

Dzieci

Ryksa Elżbieta

Ryksa (ur. między 1265 a 1270, zm. między 1289 a początkiem 1293) – księżna wielkopolska, córka króla szwedzkiego Waldemara i Zofii, córki króla duńskiego Eryka IV[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1273, wraz z siostrą Katarzyną została przeznaczona jako małżonka Ottonowi, synowi księcia brunszwickiego Jana[2]. Zaręczyny księżniczek zostały jednak zerwane. 11 października 1285 w Nyköping, Ryksa została żoną księcia wielkopolski, a późniejszego króla Polski Przemysła II. Było to najprawdopodobniej małżeństwo per procura, zaś księcia zastępował jego notariusz Tylon, cieszący się dużym zaufaniem polskiego dynasty[2]. Zaślubiny Ryksy i Przemysła odbyły się równocześnie ze ślubem jej siostry Maryny z Rudolfem von Diepholz[3]. Związek ten miał charakter polityczny i został zawarty bez wiedzy ojca księżniczki, Waldemara. Ryksa była ukochaną żoną Przemysła. 1 września 1288 urodziła swemu mężowi jedyną córkę, Ryksę, późniejszą żonę króla czeskiego i polskiego Wacława II.

Nie jest znana dokładna data śmierci Ryksy. Zmarła między 1 września 1288 a 19 kwietnia 1293[4], najprawdopodobniej w latach 1289–1292[5]. Błędny jest przekaz Jana Długosza, jakoby żyła w chwili koronacji męża 26 czerwca 1295[4]. Została pochowana w katedrze poznańskiej, gdzie kilka lat później został pochowany jej mąż Przemysł.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. A. Świeżawski, Przemysł - król Polski, Warszawa 2006, s. 119.
  2. a b K. Jasiński, Genealogia Piastów wielkopolskich. Potomstwo Władysława Odonica, 1995, s. 55.
  3. A. Świeżawski, Przemysł - król Polski, Warszawa 2006, s. 120.
  4. a b O. Balzer, Genealogia Piastów, Kraków 2005, s. 432.
  5. K. Jasiński, Genealogia Piastów wielkopolskich. Potomstwo Władysława Odonica, 1995, s. 56.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]