Jerzy Wasylewicz Tyszkiewicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jerzy Tyszkiewicz
Ilustracja
Herb
Leliwa
Rodzina

Tyszkiewiczowie herbu Leliwa

Data urodzenia

1518

Data śmierci

1576

Ojciec

Wasyl Tyszkiewicz

Matka

Aleksandra Czartoryska

Żona

Hanna Kotowicz
Teodora Wołłowiczówna

Dzieci

Teodor Fryderyk
Marcin
Piotr
Jan Eustachy
Aleksander
Jerzy

Jerzy (Jurii) Tyszkiewicz-Kalenicki herbu Leliwa (ur. 1518, zm. 1576 roku) – hrabia[1], wojewoda brzeskolitewski w 1566 roku, poseł wielki do Moskwy w 1565, marszałek hospodarski w 1558, dworzanin królewski od 1554. Starosta-dzierżawca wołkowyski od 1557, starosta wilkomierski i szereszowski.

Właściciel Berdyczowa i Łohojska, ordynat łohojski od 8 kwietnia 1567.

Był synem Wasyla Tyszkiewicza i jego pierwszej żony Aleksandry Czartoryskiej. Dwukrotnie żonaty. Po ślubie w 1547 z Hanną Kotowicz miał dwóch synów: Teodora Fryderyka i Marcina oraz trzy córki. Z drugiego małżeństwa zawartego ok. 1571 z Teodorą Wołłowiczówną pozostawił synów Piotra, Jana Eustachego, Aleksandra[2], a wg niektórych źródeł również Jerzego[3].

Na sejmie bielskim 1564 roku był świadkiem wydania przywileju bielskiego przez króla Zygmunta II Augusta[4]. Jako przedstawiciel Wielkiego Księstwa Litewskiego podpisał akt unii lubelskiej 1569 roku[5].

Podpisał dyplom elekcji Henryka III Walezego[6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Jerzy Seweryn Teofil Dunin Borkowski: Genealogie żyjących utytułowanych rodów polskich. Lwów: 1895, s. 604.
  2. Portret Jerzego Tyszkiewicza h. Leliwa (?-1576), wojewody brzeskiego [w:] Muzeum Narodowe w Warszawie (cyfrowe.mnw.art.pl)
  3. Portret Jerzego Tyszkiewicza h. Leliwa (1571-1625), prowincjała jezuitów [w:] Muzeum Narodowe w Warszawie (cyfrowe.mnw.art.pl)
  4. Statut Litewski : drugiej redakcyi (1566) = Statutum Lituanicum : alterius editionis, Archiwum Komisji Prawniczej t. VII, Kraków 1900, s. 312.
  5. Akta Unji Polski z Litwą: 1385-1791, wydali Stanisław Kutrzeba i Władysław Semkowicz, Kraków 1932, s. 355.
  6. Codex diplomaticus Regni Poloniae et Magni Ducatus Lituaniae. T.1 cz.1-2, Wilno 1758, s. 456.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]