Jan Niemirowicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Niemirowicz
Herb
Jastrzębiec
Rodzina

Niemirowiczowie-Szczyttowie herbu Jastrzębiec

Ojciec

Jan Niemira

Matka

Anna

Żona

Małgorzata

Dzieci

Jakub Niemirowicz Szczyt
x Oprania Wesztortowicz
Katarzyna Niemirowiczówna
x Piotr Kiszka Strumiłło

Jan Niemirowicz herbu Jastrzębiec (zm. przed 1465 rokiem) – możny bojar litewski w otoczeniu Władysława Warneńczyka i Kazimierza Jagiellończyka, starosta kłecki (1444), marszałek hospodarski (1444), członek rady wielkoksiążęcej (1452).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Jana Niemiry (koniuszego ks. Witolda, namiestnika połockiego) i jego żony Anny. Miał trzech braci: Andruszkę (Andrzeja) – (dziada Andrzeja, wojewody kijowskiego, hetmana polnego litewskiego), Mikołaja (namiestnika witebskiego, smoleńskiego, lubeckiego, mceńskiego, marszałka królewskiego) i Fedkę (Fedora).

Pierwsza wzmianka o Janie Niemirowiczu pojawia się w źródłach z 1432 roku, gdy jako goniec donosi przebywającemu w Sandomierzu królowi Władysławowi Jagielle o zwycięstwie Zygmunta Kiejstutowicza nad Świdrygiełłą. Wstąpił na służbę króla Władysława Warneńczyka, a być może już wcześniej – u króla Władysława Jagiełły. Za wierną służbę w 1443 roku został obdarowany przez Władysława Warneńczyka wsią Żulin w Koronie, w ziemi chełmskiej. W 1444 roku Jan Niemirowicz posłował wraz ze Stankiem Mordasem do wielkiego mistrza zakonu krzyżackiego.

W latach 40. i 50. XV wieku występował w otoczeniu Kazimierza Jagiellończyka. Świadczył na dokumentach Kazimierza Jagiellończyka (1444, 1449, 1451). Z ramienia Kazimierza Jagiellończyka brał udział w legacjach na sejm piotrkowski (1445–1446). Członek rady wielkoksiążącej – 23 kwietnia 1452 roku uczestniczył w zjeździe w Wilnie wraz z Andrzejem (Andruszką) i Jakubem Niemirowiczami oraz m.in. z kniaziem Iwanem Włodzimierzowiczem, wojewodą wileńskim Jan Gasztołdem, wojewodą trockim Janem Moniwidem, kasztelanem wileńskim Sudywojem Wolimuntowiczem, marszałkiem ziemskim i namiestnikiem nowogrodzkim Piotrem Montygerdowiczem, kasztelanem trockim i namiestnikiem witebskim Piotrem Naczem, namiestnikiem połockim Andrzejem Sakowiczem, Radziwiłłem Ościkowiczem, Janem Gojcewiczem, starostą żmudzkiem Janem Kieżgajłowiczem[1]. W 1453 roku był delegatem z ramienia Litwy na niedoszły sejm w Parczewie. Jeździł też w poselstwie do Wrocławia w sprawie małżeństwa króla z Elżbietą Rakuszanką. Występował jako jeden z posłów i pełnomocników króla Kazimierza Jagiellończyka podczas negocjowania układów przedślubnych między królem polskim a Elżbietą Austriacką.

Za wierną służbę Kazimierzowi Jagiellończykowi Jan Niemirowicz otrzymywał liczne dobra ziemskie m.in. w powiatach drohickim i mielnickim (znaczne i dobrze utrzymane, ufundowano tam dwa kościoły). Do dóbr nadanych Janowi Niemirowiczowi przez Kazimierza Jagiellończyka należał m.in. Ceranów, Kadłuby, Boratyniec (obejmujący Baciki), Dobromyśl koło Klecka (ok. 1450).

Zmarł przed 1465 rokiem.

Z żony Małgorzaty (zm. po 1472 roku) miał dzieci:

Po śmierci Jana Niemirowicza dobra zostały podzielone między jego potomków, a stopniowo przeszły do innych rodzin w drodze dziedziczenia lub sprzedaży, w tym:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Kodeks Dyplomatyczny Katedry Wileńskiej / Wyd. J.Fijałek, W.Semkowicz, Kraków 1948, s. 236.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • T. Jaszczołt, Ród Niemiry z Wsielubia – Niemirowiczowie i Szczytowie herbu Jastrzębiec do połowy XVI wieku, [w:] Unia w Horodle na tle stosunków polsko-litewskich, S.Górzynski (red.), Wydawnictwo DiG, Warszawa 2015, s. 198–200, 208–209.
  • W. Semkowicz, O litewskich rodach bojarskich zbratanych ze szlachtą polską w Horodle 1413 r., [w:] Lithuano-Slavica Posnaniensia. Studia Historia, t. III, Poznań 1989, s. 53.