Koninkrijk Wessex

Westseaxna rīce
(Details)	(Details)
Kaart
	803
Algemene gegevens
Hoofdstad	Winchester
Talen	Oudengels (Englisc)
Religie(s)	Heidendom, Christendom
Regering
Regeringsvorm	Koninkrijk
Staatshoofd	Koning
Legislatuur	Witenagemot
Voorgaande en opvolgende staten
Koninkrijk Sussex; Koninkrijk Kent; Koninkrijk Essex; Dumnonia; Koninkrijk Mercia; Koninkrijk East Anglia; Five Boroughs; Koninkrijk Northumbria; ; ; ;	Koninkrijk Engeland; ; ; ; ; ; ; ;

Het koninkrijk Wessex of koninkrijk der West-Saksen (Oudengels: Westseaxna rīce) was een Angelsaksisch koninkrijk van de West-Saksen, in Zuidwest-Engeland, vanaf de 6e eeuw, tot de opkomst van een verenigde Engelse staat in de 10e eeuw, onder de Wessex-dynastie. Het werd een graafschap na de verovering van Knoet de Grote in 1016, van 1020 tot 1066. Na de Normandische verovering werden de Engelse graafschappen ontbonden, en Wessex werd opgesplitst en verdeeld onder de aanhangers van Willem de Veroveraar.

Geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]

Het historische Wessex begint voor zover bekend met koning Ceawlin (560-591?), volgens traditie de zoon van Cynric. Hij had een machtsbasis in de westelijke Theemsvallei, met Dorchester in Oxfordshire als hoofdplaats. Hij breidde het rijk uit in alle richtingen, in het bijzonder naar het westen. Hij geldt als de tweede Bretwalda (opperkoning), na Aelle van Sussex.

Later werd het rijk ook naar het zuiden (Hampshire en Wight) en zuidwesten (Dorset en Somerset, later Devon) uitgebreid. Tegelijkertijd ging echter het noordelijke deel van het gebied verloren aan het expanderende Mercia. Daarom kwam er in het zuiden een nieuw bestuurscentrum in Winchester.

Overigens was de naam Wessex toen nog niet in gebruik. Pas vanaf de tijd van koning Ine (ca. 700) werd gesproken over de 'West-Saksen', over Wessex als gebied nog later. Voor die tijd was er sprake van de Gewisse of Gewissae. Dit werd wel verbonden met een mythologische 'Gewis', de grootvader van Cerdic, maar is meer waarschijnlijk een Oudsaksisch woord dat 'bondgenoten' betekent.

De latere uitbreiding van Wessex met het huidige Devon en Cornwall leidde tot een toenemende macht van de koningen. Dit voorkwam ook dat Engeland vanuit het zuiden door de Vikingen kon worden veroverd. Een van de belangrijkste West-Saksische nederzettingen was Winchester, dat in 871 door Alfred de Grote tot hoofdstad werd gemaakt.

Het koningschap was in Wessex niet strikt erfelijk. De sterkste kandidaat uit de vooraanstaande families werd gekozen of vestigde zijn macht. De interne strijd die dit met zich meebracht kan weleens contraproductief zijn geweest. Mogelijk zijn er ook perioden geweest dat er geen daadwerkelijke koning was, omdat geen van de 'onderkoningen' duidelijk boven de rest uitstak.

Na de dood van koning Offa van Mercia kwam het koninkrijk Wessex op de voorgrond, eerst onder Egbert (802-839), die door Northumbria en Mercia werd erkend als Bretwalda (heerser van geheel Brittannië), daarna onder zijn zoon Ethelwulf (839-856). Onder de regering van deze laatste namen de invallen van de Vikingen toe en toen Alfred de Grote (871-899) op de troon kwam, waren de Noormannen of Denen in bezit van geheel East Anglia en de oostelijke Midlands. Door zijn overwinning bij Edington in 878 wist Alfred de onafhankelijkheid van Wessex te handhaven en in 886 sloot hij een verdrag met de Deense koning Guthrum waarbij aan de Scandinavische invaller een deel van Engeland werd afgestaan, later bekend als de Danelaw.

Wessex in de laatste eeuwen[bewerken | brontekst bewerken]

De 19e-eeuwse romanschrijver en dichter Thomas Hardy gebruikte de naam Wessex als de fictieve naam voor het land waar een tiental van zijn boeken speelt - de graafschappen Berkshire, Hampshire, Wiltshire, Dorset, Somerset en Devon, ruwweg het grondgebied van het vroegmiddeleeuwse koninkrijk. De bekendste van de Wessexromans zijn Far from the Madding Crowd (1874), The Return of the Native (1878), The Mayor of Casterbridge, Tess of the D'Urbervilles (1891) en Jude the Obscure (1895).

Er bestaat een politieke partij, de in 1974 opgerichte Wessex Regionalist Party, die zich inzet voor een zekere mate van zelfstandigheid voor het gebied, maar het behaalde aantal stemmen kwam nooit boven de 2000.

Bij hun huwelijk op 19 juni 1999 verleende koningin Elizabeth II van het Verenigd Koninkrijk aan haar jongste zoon prins Edward en diens vrouw Sophie Rhys-Jones de titel graaf en gravin van Wessex.

Koningen van Wessex[bewerken | brontekst bewerken]

De volgende lijst is de traditionele lijst van koningen van Wessex. De gegeven data komen van de koningslijsten van Wessex. Voor de eerste koningen worden ook wel eerdere data gegeven (Cerdic 519-534, Cynric 534-560, Ceawlin 560-591), gebaseerd op de Anglo-Saxon Chronicle. Deze zijn echter waarschijnlijk kunstmatig vervroegd, met een tweeledige bedoeling:

Om het feit dat Ceawlin vóór Ethelbert van Kent bretwalda was in overeenstemming te brengen met de vermeende (maar waarschijnlijk onjuiste) datering van het begin van Ethelreds regering op ca. 560
Om het koningshuis van Wessex meer ouderdom en daarmee meer status te geven

Koningslijst[bewerken | brontekst bewerken]

#	NAAM	PERIODE	Opmerkingen:
1	Cerdic	538 - 554
2	Cynric	554 - 560
3	Ceawlin	560 - 592
4	Ceol	592 - 597
5	Ceolwulf	597 - 611
6	Cynegils	611 - 643
7	Cenwalh	643 - 674
8	Seaxburh	674	koningin
9	Æscwine	674 - 676
10	Centwine	676 - 685
11	Cædwalla	685 - 688
12	Ine	688 - 726
13	Æthelheard	726 - 740
14	Cuthred	740 - 756
15	Sigebert	756 - 757
16	Cynewulf	757 - 786
17	Beorthric	786 - 802
18	Egbert	802 - 839
19	Æthelwulf	839 - 855
20	Æthelbald	855 - 860
21	Æthelberht	860 - 865
22	Æthelred	865 - 871
23	Alfred	871 - 899

Zie voor de opvolgers van Alfred: lijst van Britse koningen.